ของเก่าย่อมมีคุณค่าอยู่เสมอ (ขอยกเว้นแฟนเก่าไว้ละกัน)
คุณค่าทางจิตใจ ผ่านอะไรมาด้วยกันเยอะ หรือแม้กระทั่งบางทีมันพังจนทำอะไรไม่ได้ ก็ยังอยากจะเก็บไว้
เก่าเลยเก็บ หรือเก็บจนเก่า อันนี้ก็แล้วแต่กรณี และพอมีของเก่ามากๆเข้า บางคนถึงกับต้องเอามาขาย อย่างเช่นถนนคนเดินหลังโรงเรียนปริ้นส์ฯ ทุกวันเสาร์ ตั้งแต่ช่วงเช้าไปลากถึงเย็น
ตลอดระยะทางร่วมๆ 2 กิโลเมตร พ่อค้าแม่ค้าต่างขนเอาของเก่า ของมือสอง และมือสามสี่ห้า มาวางขายกันให้เพียบ ทั้งเสื้อผ้า หนังสือเก่า แผ่นหนัง แผ่นเกมส์ เครื่องใช้ไฟฟ้า อุปกรณ์ เครื่องมือเครื่องไม้ช่างต่างๆ รวมไปทั้งพระเครื่อง และของอื่นๆ กันอีกเยอะแยะ
แน่นอนเมื่อมีของเก่า ไม่ต้องบอกก็รู้เลยว่าคนที่มาเดินส่วนใหญ่ต้องมีแต่คนวัยเก่าๆ เอ้ย แก่ๆ แน่นอน แก่แต่ลูกค้ากันยังไม่พอ พ่อค้าแม่ค้าก็แก่กันด้วยอีกนะเออ เอาเข้าไปซิ
ในส่วนของสภาพสินค้าในถนนคนเดิน อันนี้ก็ต้องคัดกันหนักหน่อยล่ะ เพราะของแต่ล่ะชิ้นก็เก่ากันซะเหลือเกิน จนบางทีก็ไม่รู้ว่าคนซื้อจะซื้อใปทำไม ก็ในเมื่อมันใช้งานไม่ได้ ประโยชน์อย่างเดียวที่พอจะนึกออก ก็คงเป็นของสะสมเอาไว้ตั้งโชว์ในบ้าน หรือขั้นจะจัดเป็นพิพิธภัณฑ์ส่วนตัวสำหรับตัวเองก็เชิญกันตามสะดวก (ซื้อไปซ่อมแล้วใช้งานต่อ ก็ถือเป็นอีกหนึ่งถ้าเลือกที่ดี)
จะบอกว่าซื้อเก็บสะสม น่าจะเหมาะที่สุดแล้วสำหรับถนนคนเดินที่นี้ ทำนองคนเอามาขายอยากแบ่งปัน แลกเปลี่ยนของสะสมเก่าๆ กัน พร้อมทั้งพูดคุย ไอ้ครั้นจะนึกถึงกำรงกำไรอะไรนั้น น่าจะเป็นเรื่องรองลงไปซะมากกว่านะผมว่า
โดยเฉพาะใครเป็นเซียนพระ คาดว่าคงจะถูกใจเป็นอย่างดี ก็ที่นี้เต็มไปด้วยโต๊ะพระเครื่องหลายเจ้า เอามาให้เช่ากันเยอะแยะ
สำหรับผม ถ้าไปเดินเล่น ส่วนใหญ่มักจะได้หนังสือเก่าๆ มาอ่านเล่นเพลินๆ กับหนังแผ่นราคาแสนถูก และอุปกรณ์อิเล็กโทรนิกส์บางอย่างที่ยังสภาพดี ใช้งานได้กับเครื่องใช้ไฟฟ้าที่บ้านตัวเองได้
ใครอยากเปลี่ยนบรรยากาศ อยากไปเดินตลาดขายของเก่าแบบนี้ มีของแปลกๆ ให้เลือกดูกันเพียบ โดยเฉพาะอย่างยิ่งแล้ว ไอ้ประเภทชอบสะสมของเก่า หาซื้อของเก่าเอาไปประดับบ้าน ประดับสวน ประดับห้องตัวเอง อะไรประมาณนั้น น่าจะดูเหมาะสมกันอย่างที่สุด ใครหิวระหว่างเดิน ร้านขายของกินแถวนั้นก็มีให้ซัดกันหายหิวกันอีกด้วย
ของเก่าใครเขาไม่สนใจ ก็ช่างหัวคุณป้าเขาไป และบางทีคุณค่าของเก่าหาใช่เรื่องประโยชน์การใช้สอย แต่หากเป็นเรื่องคุณค่าทางจิตใจในตัวของมันเองมากกว่า ที่ของใหม่ไม่มีทางเหมือนอย่างแน่นอน ยกเว้นเสียแต่ว่ากาลเวลามาพรากมันให้กลายเป็น “ของเก่า”