หลังเตร็ดเตร่อยู่ชั่วครู่กับการดูบ้านลัวะ ผมเดินฝ่าความหนาวเย็นของอากาศหลังฝนพรำในตอนบ่ายแก่ๆ มายังตัวสถูปขุนหลวงวิลังคะ บริเวณหน้าวัดบ้านเมืองก๊ะ ซึ่งอยู่ห่างกันไม่ไกลมากกับตัวบ้านจำลองดังกล่าว
ในบริเวณส่วนนี้นั้น จะเป็นลักษณะสวนหย่อมเล็กๆ บริเวณด้านหน้า มีป้ายข้อมูลบอกเอาไว้ถึงเรื่องของบ้านเมืองก๊ะ และขุนหลวงวิลังคะให้ได้ศึกษากันจากตรงป้ายเข้ามานั้น เดินมาซัก 50 เมตร ก็จะเป็นที่ตั้งของสถูปขุนหลวงวิลังคะ
ขุนหลวงวิลังคะคือใคร?
“ขุนหลวงวิลังคะ” เป็นกษัตรย์ชาวลัวะองค์ที่ 13 ของระมิงค์นครในราชวงศ์กุนาระ เมื่อราวต้นพุทธศักราช 1200 ทรงมีอิทธิฤทธิ์ มีฝีมือในการพุ่งหอกเสน้า (สะ-เน่า) เป็นที่เลื่องลือ สิ้นพระชนม์ด้วยความตรอมใจเมื่อพุทธศักราช 1227 เพราะไม่สมหวังในความรักจากพระนางจามเทวีที่ปกครองนครหริภุญชัยในสมัยเดียวกัน
สำหรับสถูปขุนหลวงวิลังคะนั้น ในแต่ละปีจะมีพิธีกรรมเลี้ยงขุนหลวง โดยชาวบ้านเชื่อว่าจะทำให้พืชผลดี ฟ้าฝน อุดมสมบูรณ์ ทั้งนี้ พิธีกรรมจะจัดเป็นประจำทุกปีในเดือน 9 เมือง ที่ตรงกับเดือนมิถุนายน โดยเลือกวันก่อนที่จะลงสวน ทำไร่นา ให้เป็นผลตามความเชื่อ และต้องไม่ใช่วันศีล (วันพระ) ไม่ใช่วันเสีย ไม่ใช่วันอาทิตย์ ไม่ใช่วันจันทร์ และไม่ใช่วันพุธ
กดชัตเตอร์ไป พร้อมทั้งทำความรู้จักกับเรื่องของขุนหลวงวิลังคะ และบ้านเมืองก๊ะ ทำให้ผมได้รู้ว่าหมู่บ้านแห่งนี้ มีความไม่ธรรมดา หรือพูดง่ายๆ ว่ามีความพิเศษในตัว แถมเป็นความพิเศษใส่ใข่ในเชิงประวัติศาสตร์ อยู่ในป่าลึกที่น้อยคนนักจะได้รู้ได้เห็น จนผมรู้สึกเลยว่าตัวเองโชคดีชะมัดที่มีโอกาสได้มาเที่ยวพื้นที่ลับแลแบบนี้
สี่โมงเย็น อากาศหลังฝนหยุดยังเย็นยะเยือกไม่หาย ความลังเลใจก่อบังเกิดขึ้น ว่าให้ผมเดินทางไปต่อหรือเลือกกลับดีเพราะอีกไม่กี่ชั่วโมงนับจากนี้ มันก็เริ่มจะมืดค่ำกันแล้ว ยิ่งขับรถมอเตอร์ไซค์มากันแบบนี้ เรื่องความไม่ปลอดภัยย่อมมีเข้ามาในหัวเป็นธรรมดา
แต่นั้นมันก็แค่ความคิดชั่ววูบ เพราะคำนวณระยะทางจากบ้านเมืองก๊ะไปไม่กี่กิโลก็ถึงวัดพระพุทธบาทสี่รอย ตามสไตล์ผมไหนๆ ได้มาแล้ว และใกล้จะว่ายน้ำถึงฝั่ง มีเหรอที่ผมจะว่ายกลับ งานนี้ก็ต้องลุยไปข้างหน้ากันซิครับคุณผู้อ่าน
รอยยิ้มจากชาวบ้านเมืองก๊ะทักทายผมก่อนออกเดินทาง เขารู้ว่าผมมาเที่ยวแน่นอน จึงมอบรอยยิ้มต้อนรับแบบนั้น และก็เช่นกันที่รอยยิ้มจากมุมปากผมนั้นก็เริ่มปรากฎ
เป็นรอยยิ้มปรากฏ เพื่อบอกว่าอีกไม่กี่อึดใจ เดี๋ยวนายก็ไปถึงแล้ว