จริงๆ แล้วมันไม่ใช่เรื่องที่น่าลำบากอะไรเลย กับอีแค่การจะแวะมาซื้อชาชักดื่มซักแก้ว
แต่ด้วยความที่จังหวะจะโคนมันไม่ได้ โดยเฉพาะในเรื่องของเวลา โอกาสแค่จะพบสบตากับร้านจึงแทบไม่มี
อ่อ ไอ้ที่เล่ามาทั้งหมดนี้ ไม่ใช่ว่ามันจะตั้งอยู่ไกลนะครับ เพียงแต่ที่ประจำของร้านจะอยู่หน้าวัดพระสิงห์ ส่วนที่ไม่ประจำในวันเสาร์ตอนเย็นจะเป็นถนนคนเดินวัวลายฝั่งทางประตูหายยา
นราชาชัก ต่อให้ไม่ใช่คนช่างสังเกต ร้านถือว่าสะดุดตาพอควร ด้วยเอกลักษณ์รถกระบะคันเล็ก พื้นที่กระบะด้านหลังทำเป็นร้าน โลโก้ สีสันอะไรต่างๆ ที่เอามาตกแต่ง ถือว่าโดดเด่นพอตัว คือถ้าขับรถมองมาแต่ไกล สีเขียวของรถจะวิ่งมาแทงลูกกะตากันในทันที
นอกจากความโดดเด่นของร้านในร่างของรถกระบะแล้ว พี่คนขายผมถือว่าแกมีคาแรกเตอร์ที่น่าจดจำพอตัว
ชายหนุ่มผิวคล้ำ ลักษณะเหมือนคนปักษ์ใต้ ไว้หนวดเคราดกดำแลดูคมเข้ม ผมสกินเฮด สวมแว่นดำ ท่าทางเหมือนจะดุ แต่พอได้พูดคุย รูปลักษณ์ภายนอกที่ว่ามาช่างสวนทางกันจริงๆ
พูดเพราะ อัธยาศัยดี มนุษยสัมพันธ์เยี่ยม คนที่มีลักษณะแบบนี้แหละ เหมาะกับงานบริการเป็นอย่างยิ่ง
เครื่องดื่มในร้าน พระเอกของงานเป็นชาชักรสหวาน หอม มัน อร่อยเข้มข้น สูตรชาปักษ์ใต้แท้ เครื่องอื่นที่เลือกให้เลือกสั่งมาดื่มมี กาแฟโบราณ เนสกาแฟ ชาเขียวนม โกโก้ ไมโล โอวัลติน ไวท์มอล นมเย็น ชาเนสทีช ดำเย็น ชามะนาว น้ำผึ้งมะนาว น้ำบ๊วย โอเลี้ยง ฯลฯ ราคาต่อแก้วเท่ากันหมดที่ 25 บาท
เทียบกันกับร้านขายชาชัก หรือร้านกาแฟที่มีชาชักถูกบรรจุอยู่ในเมนู นราชาชัก เรื่องชารสชาติไม่แพ้ร้านอื่นๆ เผลอๆ ดีกว่าชาชักที่ขายในร้านกาแฟหรูๆ ด้วยซ้ำ แถมยังถูกกว่าอีก
อย่างที่บอกไว้ วันปกติเกิดอยากดื่มชาชักขึ้นมาเจอกันกับนราชาชักที่หน้าวัดพระสิงห์ ถ้าเป็นวัดเสาร์ตอนเย็นใครมาเดินถนนคนเดินวัวลายเล่น เจอกันได้ที่ปากทางเข้าถนนคนเดินฝั่งประตูหายยา
“นราชาชัก” ไม่ได้ชักชวนมา แต่ทว่าใครนี้ชวนมาชิมชาต่างหาก