บางทีถ้าผมไม่อยากนอนเต็นท์แถวน้ำตกสิริภูมิ (หลังจากย้ายที่ซุกหัวนอนที่ดอยชัวร์ญ่า) ผมอาจจะไม่รู้จักสวนหลวงสิริภูมิก็เป็นไปได้
จากปากทางเข้าหมู่บ้านขุนกลางลัดเลาะมาตามเส้นทางป้ายบอกที่พัก ผมขับมอเตอร์ไซค์มาสุดทางตรงที่สวนหลวงสิริภูมิในยามเย็น
หลังใช้เวลานิดหน่อยในการตามหาเจ้าของที่พัก และโทรติดต่อ ผมก็ได้รับคำตอบในเชิงผิดหวังเมื่อทางที่พักบอกว่าช่วงนี้ไม่มีให้บริการนะไอ้น้อง ไว้ถ้าจะมานอน ตอนหน้าหนาวค่อยว่ากันอีกที
โอเค ผมบอกกับตัวเองแบบนั้น แต่ก่อนที่จะหนีจากจุดดังกล่าว ผมยังไม่ลืมว่าที่ใกล้ๆ ตรงหน้าผมมันคือสวนหลวงสิริภูมิ ที่ผมควรจะแวะเข้าไปดูซักหน่อย
ตัดสินใจได้ว่าไปพร้อมกับก้าวขา ก็เป็นว่าต้องพับโปรแกรมนี้ใส่ในกระเป๋ากางเกง เมื่อเจอป้ายกั้นบ่งบอกว่าเวลานั้นปิดให้บริการแล้ว ซึ่งถ้าผมจะมาอีกที คือต้องพรุ่งนี้เช้าครับ
ผมเหลือบดูนาฬิกา ก็เออ ว่ะ มันหกโมงเย็นแล้ว ใครมันจะมาเที่ยว ไว้เดี๋ยวพรุ่งนี้เดินเล่นที่สถานีเกษตรดอยอินทนนท์เสร็จ เราค่อยแว่บมาสวนหลวงสิริภูมิอีกทีก็แล้วกัน
รุ่งเช้าหลังสบายอารมณ์ไปกับสถานีเกษตรราวๆ สามชั่วโมงกับการถ่ายรูปจนเพลินมือ ผมก็พบเส้นทางลัดเลาะเดินมายังสวนหลวงสิริภูมิที่เชื่อมต่อกับสถานีเกษตรในระยะทางซัก 500 เมตรเห็นจะได้
ตรงทางเดินเข้ามาน่าจะเป็นส่วนของด้านข้างของสวน ซึ่งพอหลุดเข้ามาแล้ว ภายในบริเวณสวนแห่งนี้ก็จะมีพืชพันธุ์ส่วนใหญ่จำพวกเฟิร์น และดอกไม้เมืองหนาวชนิดต่างๆ เอาไว้ให้นักท่องเที่ยวเข้าไปเก็บบรรยากาศสวยๆ ซึ่งจากสภาพที่เห็นแลดูเหมือนว่าสวยเป็นหย่อมๆ กันเท่านั้น ส่วนไอ้ที่ไม่เป็นหย่อมๆ ซักเท่าไหร่น่าจะเป็นสภาพอากาศที่ค่อนข้างชุ่มชื้นหน่อยนึง แม้จะเป็นเวลาในช่วงหน้าร้อนก็ตามที
อันนี้ความดีความชอบส่วนหนึ่งต้องยกให้น้ำตกสิริภูมิที่อยู่หลังสวนสิริภูมิ ที่ช่วยให้สภาพอากาศแถวนั้นมันค่อนข้างดีเลยทีเดียว นี่ถ้าเวลาเที่ยวเป็นในช่วงหน้าฝน กับหน้าหนาว มันอาจจะเยี่ยมมากกว่านี้ก็เป็นไปได้
อย่างไรก็ตาม แม้น้ำตกสิริภูมิจะช่วยให้สวนหลวงสิริภูมิดูดีมีชาติตระกูลขึ้น แต่ถ้าภายในสวนยังไม่ได้ปรับปรุงให้สวยงาม พืชพันธุ์ต่างๆ ขาดการดูแล สวนแห่งนี้ก็ไม่มีทางสวยแบบธรรมชาติร้อยเปอร์เซ็นต์หรอกครับ
งานนี้จะถามว่าสวยหรือไม่ อันนี้คงต้องไปถามศูนย์พัฒนาโครงการหลวงอินทนนท์เอา เพราะเขาคือผู้รับผิดชอบพื้นที่ดังกล่าว
เป็นไปได้ขอซักครึ่งหนึ่งของสถานีเกษตรหลวงดอยอินทนนท์ก็ยังดี