ตั้งใจว่าจะมาเที่ยวอุทยานแห่งชาติออบขานนานแล้วครับ ถึงขั้นวางแผนซะดิบดีเลยว่าจะมาค้างแรมนอนเต็นท์ซักคืน
แต่ให้หลังจากเต็นท์ชาวบ้านที่ยืมมา ต้องส่งคืนเจ้าของเขา ทริปนี้เลยพับเก็บเข้าลิ้นชักชั่วคราว ก่อนจะรื้อมันออกมาอีกทีเมื่อไม่กี่วันก่อนหน้านี้
ก่อนออกเดินทางมาก็หาข้อมูลกันพอคร่าวๆ ไว้ เปิดอินเตอร์เสิร์ชดู ปรากฏว่าอุทยานแห่งชาติออบขาน จัดว่ามีรีวิวให้อ่านจากชาวบ้านกันน้อยมากๆ น้อยจนถึงขั้นผมแปลกใจ เพราะอุทยานแห่งนี้ใช่ว่ามันจะเป็นพื้นที่ลับแล แถมอยู่ใกล้ตัวเมืองอีก แต่ไฉนไยไม่มีคนแลกันเลยซักกระผีกเดียว
คลิกอ่านเปิดดูรูปไปเรื่อย เออ ที่นี่มันสวยว่ะ แล้วผมก็คิดในใจมองมุมกลับว่า ดีเหมือนกัน คนไม่ค่อยมา จะได้ไม่วุ่นวาย ตอนเที่ยวจะได้เพลินๆ อยู่กับธรรมชาติอย่างเงียบสงบ
บ่ายสองตรงหลังจากซัดข้าวมื้อแรกของวันเสร็จ ผมออกเดินทางจากตัวเมืองมุ่งหน้าสู่อุทยานแห่งชาติออบขาน เส้นทางที่จะพาเราไปยังเป้าหมายมีด้วยกันสองเส้นครับ เส้นแรกจากตัวเมืองเชียงใหม่ ใช้เส้นทางคมนาคมถนนเลียบคันคลองชลประทานไปทางอำเภอหางดงประมาณ 15 กิโลเมตร แล้วเลี้ยวขวาไปตามถนน รพช.น้ำแพร่-ออบขาน อีกประมาณ 11 กิโลเมตร จะถึงที่ทำการอุทยานแห่งชาติอีกเส้นทางจากตัวเมืองเชียงใหม่ เดินทางไปตามทางหลวงแผ่นดินหมายเลข 108 (เชียงใหม่-ฮอด) ประมาณ 11 กิโลเมตร เลี้ยวขวาข้างที่ว่าการอำเภอหางดงจนถึงถนนเลียบคันคลองชลประทานตรงไปตามถนน รพช.น้ำแพร่-ออบขาน อีกประมาณ 11 กิโลเมตร จะถึงที่ทำการอุทยานแห่งชาติ สะดวกแบบไหนก็เลือกกันเอาครับ ส่วนผมเลือกเส้นทางแรก
ถนนหนทางตอนเข้ามา ถือว่าดีใช้ได้ครับ อาจจะมีบางส่วนนิดหน่อยหลังจากผ่านเข้าด่านตรวจไปเป็นถนนลูกรัง แต่ก็ไม่เป็นอุปสรรคอะไรมากอ่อ ตอนถึงด่านตรวจอย่าลืมจอดรถลงข้อมูลด้วยนะครับ
จากนั้นขับมาไม่ไกลมากก็จะเป็นอันถึงบริเวณหน้าอุทยาน มีที่จอดรถกว้างขวางให้เลือกจอดกันตามสะดวก
ผมเร่งฝีเท้าเดินไปยังศูนย์บริการนักท่องเที่ยวก่อน เพื่อขอแผ่นพับข้อมูลว่ามีอะไรน่าสนใจบ้าง และจะเดินไปเที่ยวที่ไหน แต่หลังจากเดินเข้าไปข้างในปรากฎว่าไม่มีใครอยู่ งานนี้เลยได้เดินมาสอบถามและขอแผ่นพับกับแม่ค้าที่ร้านกาแฟซึ่งอยู่ใกล้ๆ ติดกับศูนย์บริการนักท่องเที่ยวแทน ดีที่ว่าแม่ค้าแกมีแจกให้นักท่องเที่ยว
หยิบมาเปิดอ่านพอคร่าวๆ พร้อมสอบถาม เป็นอันว่าจุดเริ่มต้นการเดินทางเที่ยวในอุทยานแห่งชาติออบขาน จะเริ่มจากศูนย์บริการนักท่องเที่ยวกันเลยโดยไฮไลท์ของงานอยู่ที่ออบขาน กับออบไฮ ที่กำลังรอผมอยู่ข้างหน้า
ไว้ตามอ่านต่อกับตอนที่ 2 กันครับ